Το « εν ου εστι χρεία »

Όταν ασχολούμαστε με παιδιά, γονείς και δάσκαλοι , πρέπει να καθοδηγούμαστε από την προσευχή. Ακόμη και στις διάφορες συνθήκες της καθημερινής ζωής οι γονείς πρέπει να στρέφονται προς τον Θεό με προσευχή , έστω σύντομα ή χωρίς λόγια ,και μετά να κάνουν ή να πουν ό,τι εμπνεύσει στην καρδιά τους ο Θεός. Κάθε απόφαση ή αντίδραση πρέπει να προέρχεται από μια προσευχόμενη καρδιά μάλλον, παρά από λογική σκέψη. Για να απαντήσει στις ερωτήσεις των παιδιών ο ενήλικας πρέπει να καθοδηγείται από την προσευχή , αναγνωρίζοντας ενώπιον του Θεού ότι μόνο Αυτός γνωρίζει τι συμφέρει σε μια δεδομένη περίπτωση ένα συγκεκριμένο παιδί.
Είναι αδύνατον να δίνει κανείς πάντοτε επιτυχημένες λύσεις σε προβλήματα τα οποία είναι δυνατόν να προκύπτουν σε οποιαδήποτε στιγμή ,σε διάστημα πολλών ετών, ή σε καταστάσεις που δυνατόν να μεταβάλλονται αδιάκοπα. Διότι όταν μιλάμε για την ανατροφή των παιδιών ,αναφερόμαστε σε ανθρώπινες σχέσεις και προσωπική ελευθερία. Οι χριστιανοί γονείς δεν μπορούν να έχουν παρά ένα μόνο « κανόνα » : να απευθύνονται στον Θεό με θερμή προσευχή.Όσοι ασχολούνται με παιδιά , θα βοηθηθούν πολύ, αν προσεύχονται κάθε πρωί με τον ακόλουθο τρόπο: « Κύριε και Θεέ μου, μόνον Εσύ γνωρίζεις αυτό το παιδί που είναι δικό Σου , την καρδιά του , τις ανάγκες και το μέλλον του. Βοήθησέ με να μην πέσω σε κανένα σφάλμα στις σχέσεις μου μαζί του σήμερα » . Με τη λέξη σχέσεις εννοούμε όλα τα λόγια ,τις πράξεις και τις αντιδράσεις μας - και όχι μόνο τις συζητήσεις που αναφέρονται στον Θεό. Πρέπει να είμαστε πεπεισμένοι ότι ο Θεός είναι έτοιμος να φωτίσει τις καρδιές όλων των ανθρώπων Του. Πρέπει να προσπαθούμε να προσευχόμαστε , διότι μόνο με την προσπάθεια αποκτάται η πείρα. Αυτή είναι η διδασκαλία των αγίων.

Από το βιβλίο: « Σκέψεις για τα παιδιά στην Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα »
ΕΚΔΟΣΗ ΤΡΙΤΗ
ΙΕΡΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ ΜΟΝΗ
ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ
ΕΣΣΕΞ ΑΓΓΛΙΑΣ
1994