Αναγκαίος ο περιορισμός των παιδιών ως την ενηλικίωσή τους

Τα παιδιά πρέπει πάντα να αισθάνονται ως ανάγκη μεγάλη τις συμβουλές, ειδικά στην κρίσιμη ηλικία της εφηβείας, για να μη γλιστρήσουν στον γλυκό κατήφορο της κοσμικής κατηφόρας που γεμίζει την ψυχή από άγχος και την απομακρύνει αιώνια από τον Θεό. Πρέπει να μπουν στο νόημα της υπακοής. Να καταλάβουν ότι στην υπακοή προς τους γονείς κρύβεται το δικό τους συμφέρον ,ώστε να υπακούουν με χαρά και να κινούνται ελεύθερα στον πνευματικό χώρο. Βλέπετε, πως περιορίζουμε την ελευθερία του μικρού παιδιού; Το έμβρυο είναι περιορισμένο εννιά μήνες στην κοιλιά της μάνας του. Το νεογέννητο το βάζουν σε κούνια. Έπειτα από πέντε- έξι μήνες του βάζουν και κάγκελα . Αργότερα δεν το αφήνουν να μόνο του έξω, για να μη χτυπήση, να μην γκρεμισθή από καμιά σκάλα. Αν το αφήσουν ελεύθερο ,θα πέση και θα σκοτωθή. Όλα αυτά είναι απαραίτητα, για να μεγαλώση το παιδί με ασφάλεια. Φαίνεται ότι του στερούν την ελευθερία , αλλά δίχως αυτά τα μέτρα θα κινδύνευε να σκοτωθή από την πρώτη στιγμή. Τα παιδιά όμως δεν καταλαβαίνουν ,ούτε όταν είναι μικρά ,ότι χρειάζονται περιορισμό, αλλά ούτε όταν μεγαλώσουν ,ότι χρειάζονται άλλου είδους περιορισμό , για αυτό ζητούν ελευθερία. Τι ελευθερία είναι αυτή ; Ελευθερία για να κουτσουρευτούν; Με την ελευθερία αυτή φθάνουν στην καταστροφή. Πρέπει να καταλάβουν ότι , μέχρι να τελειώσουν τις σπουδές τους , να πάρουν το πτυχίο τους, να ωριμάσουν, για να γίνουν σωστοί άνθρωποι , χρειάζεται κάποιος περιορισμός. Γιατί, άμα κουτσουρευτούν μια φορά, θα καταστραφούν. Πρέπει να αισθανθούν τον περιορισμό ως ανάγκη ,ως ευλογία Θεού. Να ευγνωμονούν τους γονείς τους που τους περιορίζουν. Να ξέρουν πως , ό,τι κάνουν οι γονείς, το κάνουν από αγάπη. Κανένας πατέρας, καμμιά μητέρα, δεν περιόρισαν το παιδί τους από κακότητα, έστω και αν του φέρθηκαν βάναυσα. Και αν οι γονείς σφίξουν λίγο παραπάνω τα παιδιά ,και σε αυτό μέσα κρύβεται η μεγάλη τους αγάπη. Από καλή διάθεση το κάνουν, για να είναι πιο συμμαζεμένα και να μην εκτίθενται σε κινδύνους. Μπορεί και ένας κηπουρός να σφίξη το δενδράκι που φυτεύει με σύρμα για περισσότερη σιγουριά και να το πληγώση λίγο ,αλλά ο καλός Θεός, όταν πληγώνεται ο φλοιός του δένδρου , κλείνει σε λίγο την πληγή. Και αν την πληγή του δένδρου κλείνη ο Θεός , πόσο μάλλον θα φροντίση για το πλάσμα Του! Αν δηλαδή οι γονείς έσφιξαν το παιδί λιγάκι παραπάνω και λίγο πληγώθηκε, δεν θα το θεραπεύση ο Θεός; Και τα παιδιά πρέπει να συζητούν με τους γονείς τους , να τους λένε τους λογισμούς τους. Όπως ο μοναχός στο μοναστήρι έχει τον Γέροντά του , στον οποίο λέει τους λογισμούς του και βοηθιέται ,έτσι και το παιδί πρέπει να έχη μια αναφορά στους γονείς. Κανονικά το παιδί πρέπει να εξομολογήται πρώτα στην μητέρα και μετά στον Πνευματικό. Γιατί, όπως όταν χτυπήση το παιδί το πόδι του ,οι γονείς πηγαίνουν μαζί του στο γιατρό και ρωτούν τι πρέπει να κάνουν ,για να θεραπευθή το πόδι ,έτσι πρέπει να ξέρουν και τι προβλήματα έχει το παιδί ,για να το βοηθήσουν. Αν το παιδί λέη τα προβλήματά του μόνο στον Πνευματικό, πως μπορούν οι γονείς να το βοηθήσουν, αφού δεν ξέρουν τι το απασχολεί;

Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ´
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ